De laatste tijd zit ik in een flow. Dat heb ik eerder een periode gehad. Dat voelt goed, maar de angst dat je op een gegeven moment je spirit verliest en denkt: “ach, weer een fotosessie”, is lastig. Dat is voor een fotograaf gevaarlijk, dan lukt het niet meer. Aan de andere kant heb ik dit nodig, die onzekerheid geeft een kritische blik. Het gaat niet vanzelf, het kost energie en het geeft energie, zo ook deze keer. Deze frummel van anderhalf wil helemaal niet op 1 plekje blijven. Dat is lokken, spelen, en vooral er achteraan rennen. Zowel oma als ik hadden het zweet op onze voorhoofd. Ik heb mijn training weer gehad vandaag. Oma had het vooraf al druk met naaien, dat is dus dubbeldruk, maar dan heb je wel topjurkjes. En Milou, …die lag na afloop in no time te slapen in de auto, ook helemaal total loss. Dit wordt een kleurig huwelijkscadeau voor papa en mama.

Little house on the prairie.. daar doet mij dit aan denken. Oké, geen ranch, paarden of het Wilde Westen, maar gewoon de hooibalen van Pampushout Almere. En toch geeft dit het gouden sfeertje, waar ik zo van hou. Al rijdend kom ik vaak mooie dingen tegen. Vroeger zei mijn rij instructrice, dat ik meer op de weg moest letten, in plaats van naar leuke tuintjes kijken. Maar ik kan soms allebei. Zo kwam ik dit tegen op de terugweg naar huis. Alles was nog zoals ik het in gedachten had, al was het inmiddels verscholen achter hoog riet. Van een afstand hebben hooibalen iets zachtaardigs. Ik ga jullie uit de droom helpen. Waar hooibalen liggen, is het modderig, sta je met je mooie schoentjes in de drek en zijn de 15 centimeter lange grasstompjes, die overblijven alles behalve aaibaar. Het leuke is dat kinderen daar totaal geen erg in hebben. En eerlijk gezegd, waar ik op de heenweg laverend langs plassen nog voorzichtig keek waar ik stond, rende ik aan het einde van de fotoshoot, door het weiland al moest ik koeien opjagen. Ik hoor jullie denken, “en waar zijn die modderige benen dan…” Tja, die heb ik in Photoshop schoongeveegd, met een soort washandje. Het was leuk… Myrthe en Ilse zijn spontane meiden. (en mama al jaren vaste klant, dus ik denk dat ik haar weer blij ga maken) De kleine in mama’s buik noemen we, net als opa, Japie, ik ben benieuwd hoe hij nu gaat heten. De kinderen hebben niets verklapt en dat is knap. 

“Geluk dwing je af”, hoor ik wel eens. In mijn geval, “Geluk biedt zich aan”, is meer wat bij mij past. Wat een aardige mensen in Muiderberg, daar bieden mensen aan, of ik voor de fotoshoot misschien een tuinbankje of 2 stoeltjes kan gebruiken. (moet ik eerlijk zeggen, heb vooraf netjes gevraagd of we een paar plaatjes mochten maken bij het schuurtje naast het huis…) Maar dan, tref ik achter het huis toch een superlocatie, gewoon in de tuin bij wildvreemde mensen. Alles klopt weer, gaaf muurtje, hip bankje, grappige vogelhuisjes en oh ja, niet te vergeten een leuk stel mensen voor op de foto! Maar dat wist ik al, want de meiden waren al eerder wintermodel. Het was gezellig, wat heb ik een leuke hobby, eh… baan, want dit is Genieten, met een hoofdletter!

een testje voor mijn weblog

… en het is gelukt!

Je zal maar een fotosessie cadeau krijgen van je vrienden. Adinda en Melvin hebben zulke slimme vrienden…Ja, eerlijk gezegd is niets zo mooi en blijvend als een paar mooie foto’s voor later van de kleine. Aangekomen in dit lichte, stijlvolle huis, (waarvan ik dacht… “hier zou ik mij prima thuis voelen”) zag ik al snel de voorkeur voor zachte kleuren, deze gecombineerd met bruin/grijs. Dit is een mooie combi met Yintho. Van kleins af aan heb ik een zwak voor bruine ogen, en dat is altijd zo gebleven. Donkere mensen vind ik geweldig om te fotograferen. Deze fotosessie was voor mij een feestje, ik hoop ook voor Adinda en Melvin want op de muur kunnen de lege plekken worden gevuld. Al wordt het nog lastig kiezen ben ik bang. 

Deze margrieten staan gewoon op het veldje naast ons huis. Mooie dingen zijn soms dichter bij dan je denkt.

Inmiddels heb ik veel verloskundigen praktijken op de foto gezet voor de Zorgroep. (leuk weetje… bij praktijk de Notekraker had ik mijn eerste expositie, hier is 10 jaar geleden alles begonnen) Als particuliere praktijk moet je natuurlijk net even anders overkomen. En dat hebben zij door hun warme persoonlijke uitstraling. In deze verloskundigen van Het Geboorte-atelier zit kleur!