Vorig jaar had ik al plannen voor een fluitekruidsessie, maar toen ik er aan toe was, was alles uitgebloeid. Toen de lente kwam en de fluitekruid weer tevoorschijn kwam, was ik dan ook blij met Pascal haar telefoontje. Of ik tijd had voor een nieuwe fotosessie met haar 3 meiden… “Ja natuurlijk, maar dan wel direct graag!” Ik dacht: “dat gaat mij niet nog eens overkomen”. Toch leek het weer mis te gaan. Toen ik die ochtend in de auto onderweg was, zag ik overal fanatieke grasmaaiers! Heel gemeente Almere was uitgelopen om het weg te halen. Mijn uitgezochte plekje was al treurig kaal. Fijn, er was  een stukje langs een fietspad, waar ze alleen de randen hadden gemaaid. De meiden hebben het goed gedaan. Ze hielpen mij fantastisch in hun witte jurkjes. Gelukkig piepten ze pas aan het einde van de fotoshoot over de vele brandnetels en kleefplanten, want die staan er graag tussen, weet ik nu.  

Hilde ken ik nog als het kleine zusje van mijn vriendin Maria (…terwijl wij in leeftijd vrijwel niets schelen). Grappig, als je ouder wordt kun je, je dit leeftijdsverschil niet meer voorstellen. Toen was Hilde een en al vrolijkheid, en zat ze vol met gekke geintjes. Nu is zij nog steeds vrolijk, maar heeft zij er behoorlijk wat zorgen bij. Soms lopen dingen anders in het leven dan je in gedachten hebt. Hadden ze ooit emigratie plannen, na hun derde kindje David, werd het leven behoorlijk op zijn kop gezet. Toen ik bij hun was werd mij dit meteen duidelijk. Met veel respect en bewondering heb ik van de zijkant mee kunnen kijken naar dit prachtige gezin. Ondanks de complexiteit, heb ik hier veel liefde en aandacht gevoeld. Wel doet het je beseffen hoe ongecompliceerd je eigen leven is. Ik zie ook een mooie kant: het echte leven geeft je kracht, weerbaarheid en leert je relativeren.  Kortom… doet je beseffen waar het eigenlijk om draait. 

De serie afgemaakt, met weer te veel mooie foto’s. Dit keer bij Britt thuis, met papa erbij. 

Oh, wat was het weer aangenaam in Zuid Italië… helaas, het was dichterbij, weer in Friesland dit keer. En mijn model is niet Italiaans, maar Russisch. Zulke schoonheden zie je zelden (al hoor ik vaker dat Russische vrouwen mooi zijn, maar dan heb ik toch meer blondharige vrouwen voor ogen). Zo niet Nasiba, zij is een natuurtalent voor de camera, in verwachting en flexibel. Ze was voor alles in, …op blote voeten, in een nisje zitten, even hier staan, even daar en toch vrolijk blijven… En dit alles op een gave locatie! Friesland heeft het voor mij. ‘s Ochtends zat ik nog op viltcursus in Franeker (waar ik drie keer naar terug moest, omdat ik steeds iets vergat). Volgens mij zat ik met mijn hoofd al bij de foto’s en dan kan ik niet meer stoppen. Soms hoop je op de ultieme droomreportage… dit was hem. Alhoewel, het was niet in Italië! Ach, je moet iets te wensen houden.

Er zijn mooie baby’s en mooie baby’s. En dit is een mooie baby! Haar oogjes zijn prachtig blauw. Ze was heel verbaasd, tja wat wil je als er opeens zo’n grote camera voor je komt. Britt is nieuwsgierig en rustig. Binnenkort komen er meer foto’s, we maken de sessie bij haar thuis af. Hoe komt het trouwens dat ik, nu ik zelf oudere kinderen heb, baby’s steeds leuker vindt? Zou het heimwee zijn of de biologische klok? Gelukkig, als de baby weg is word ik weer rustig, voor ons geen derde meer. 

Wat een leuk weer zien! Alle kinderen heb ik in de klas gehad. Tjee, wat een verandering, eigenlijk had ik alleen Elma meteen herkend. Sander de jongste was groot maar niet heel anders, maar dan Dirk Jan, met lang haar en hoedje, een totale metamorfose. Gelukkig herkende ik de ouders, die blijven gelukkig vaak hetzelfde. De familie kwam tot mijn verbazing op de fiets. Dat komt niet zoveel voor, want iedereen wil met een keurig kapsel op de foto, zo niet de Monsjes, ha ha. Wat is dit een stoer gezin, en daar horen stoere plaatjes bij. Uiteindelijk hebben ze de auto opgehaald. In Bussum op zaterdag heb ik illegaal geparkeerd, wie zou er nou op de parkeerwachter letten?

Iedere keer weer een mooi gezicht hoe die bloemetjes opeens tevoorschijn komen…