Na een blogpauze wordt het tijd het blog te vullen met foto’s en nieuws. Natuurlijk heb ik niet stil gezeten en komen er weer nieuwe plannen aan. Deze ga ik de komende tijd graag met jullie delen. Eerst een verzameling van de afgelopen periode… beginnend met mijn zoon Jarno.

Veel mensen zullen het herkennen, maar ik voel mij er wat ongemakkelijk bij, wat is het toch met namen? Vaak als ik een grote groep mensen fotografeer, ben ik zo met andere dingen bezig dan met namen. Iedere keer neem ik mij voor het goed in mij op te nemen, maar na twee geschudde handen haak ik af. Het zijn allemaal vriendelijke mensen, maar mijn hoofd zit al bij de juiste plaatjes. Klopt de locatie, is het licht goed, komt er ander weer aan, hoe ziet iedereen er uit, passen de kleuren bij elkaar, wat voor type mensen heb ik voor mijn lens en vooral gaan ze het leuk en gezellig vinden? Neem het mij niet kwalijk… ik doe mijn best het te onthouden, maar drie kindernamen gaan nog net. Laat ik die nu het belangrijkste vinden. Deze ochtend heb ik iemand consequent Ingrid genoemd, maar er was helemaal geen Ingrid bij… suf… en volhouden, dat is knap. Tijdens het fotograferen ben ik zo met beeld bezig dat alles hieraan ondergeschikt is. Gelukkig kon deze Friese familie er om lachen. Het weer was goed, al gaf buienradar aan dat ik op moest schieten, de mensen waren aardig, het was vrolijk en gezellig. Ze hadden het naar hun zin en prima kleding aan. De volgende keer neem ik mij voor, weer goed op de namen te letten en de rest te laten voor wat het is. 

Sandy is goed voorbereid. Ze kan vast oefenen voor zaterdag als ze de workshop bij mij doet, ze heeft gevoel voor kleur en sfeer. Ik wil de herfst vastleggen (al zijn er maar drie gekleurde bomen op de plek waar ik afspreek, want de herfst is erg laat dit jaar…), Joey & Bryan met hun rode haar en kleding doen de rest. Aangezien het weer de volgende week omslaat, hebben we weinig keus en kunnen wij ons het wachten op herfstkleuren niet permitteren. Sandy is vaker met de jongens voor een fotoshoot geweest. Voor je het weet denken ze: “…moeten we alweer mam”. Toch hebben zij het weer geweldig gedaan. Misschien helpt mijn zeeroverskoffer, dat vergroot het avontuur. Zeker als ze weten dat hij uit het oudste winkeltje van Nederland komt. Pfff, wel iets te enthousiast geweest, dit was nachtwerk, maar hier blijf ik graag voor wakker.

Mijn kapster Sandra was al druk met voorbereidingen bezig. Ze wist het zeker, het zou een mooie verrassing zijn, een fotoshoot cadeau voor haar broer en schoonzus. En zo gebeurde het, op de trouwdag even weg van iedereen, foto’s maken. “Huh, weg van het feest??? Iedereen in de tuin achterlatend…” Dat was wel een hele grote verrassing, een bijna te grote verrassing. Een beetje verbouwereerd begonnen we aan de fotosessie. Achteraf, toen alles was bezonken vonden ze het een topcadeau. Sterker nog, nog voor de reportage in huis was, waren de muren al in de juiste kleur geschilderd en de fotolijstjes ingeslagen. Hoezo enthousiast?

Dit ging vanzelf, zo vanzelf dat ik daarna erg moeilijk keuzes kon maken. Mandy (oud collega) vroeg mij 15 foto’s uit te zoeken, maar dat was voor mij onmogelijk. Gelukkig zag ze, dat we met 15 foto’s de andere foto’s te kort zouden doen. We kwamen op meer foto’s uit. Het is een geslaagde serie geworden, waarvan hier maar een deel zichtbaar is. Ik vind het leuk als kinderen een beetje scharrelen met hun ouders, dan ren ik daar om heen met mijn camera. Hier en daar stuur ik wat, maar dat was hier niet nodig. Het mooiste vind ik als ouders er een soort spel van maken. Kinderen doen niets zo graag als spelen en hebben mij dan bijna niet in de gaten. De locatie de Tafelberghei werkt ook mee. Al ben ik volgens mij maar 20 meter van mijn auto vandaan gegaan. Dat kwam omdat de auto tot de nok gevuld was met brocante rommel, waarvan ik een groot deel vaak niet gebruik. Of zoals Peter (mijn man) wel eens zegt: “in de garage komt steeds meer ouwe meuk te staan”.

“Nee, ik doe geen trouwfotografie meer …nee, dat doe ik echt niet. Nou ja, eentje dan”. Omdat het kleinschalig is, niet dat massale, maar wel klein is fijn en ‘oud’ is leuk. Na je 60e trouwen, heeft wel wat. Dan mag je er toch vanuit gaan dat al die levenswijsheid je  een hoop heeft gebracht. En hoe fijn is het samen oud te worden? Het was een totale verrassing dat ik daar stond. Volgens mij vonden ze het leuk, ze werkten heel goed mee. Dochter Vera, die trouwens mooi harp kan spelen, had dat slim bedacht. Het was een flitsbezoek. In twee uur tijd deed ik een sessie van het bruidspaar, ouders, kinderen en kleinkinderen. Ik heb het nog niet eerder mee gemaakt, ouders en kleinkinderen als getuigen. Ja, zo heeft het wel wat, trouwfotografie. Maar dan wel klein is fijn en anders niet, hoewel, best leuk om weer eens te doen!

Jaaaa… broer en zus! Een leuk stel en zo gezellig met elkaar. We hebben een fotosessie in de stad gedaan. Als ik hun samen zie en hoor dat ze vroeger regelmatig ruzie hadden en dat dat later over gaat, denk ik: “er is nog hoop”. Mijn kinderen vinden elkaar best aardig, maar soms… ook niet! Ik hou mij hier aan vast en wens dat, als ik 25 jaar getrouwd ben, ik ook een leuke fotosessie cadeau krijg van mijn kinderen. Dan ga ik het boven mijn bank hangen net als de ouders van Robin en Lindsay.